ریروزبه طرز عجیبی احساس خستگی داشتم بعد از افطار رفتم که چرتی بزنم اما تا سحر خوابیدم. سحر بیدار شدم سحری خوردم و دیگه خوابم نمیومد بی اختیار یاد روزهایی افتادم که تو اصفهان بودم تازه جدا شده بودم و خودم خونه اجاره کرده بودم کوروش کلاس چهارم بود و داریوش مهد کودک میرفت و من مجبور بودم اونها رو تو خونه تنها بزارم صبح سرویس میومد دنبالشون و کوروش مسول بود داریوش رو تا مهد برسونه و از مهد تا مدرسه رو خودش با تاکسی میرفت و ظهر وقتی برمیگشت داریوش رو از مهد برمیداشت میومدن خونه و غذاشون رو گرم میکردن و می خوردن....
الان که فکر میکنم تصورش برام غیر ممکنه. به کوروش سفارش کرده بودم که برای رد شدن از خیابون حتما از پل عابر پیاده استفاده کنه و.....
صاحب خونم زن و مردی مسن بودن که چند تا دختر و پسر بزرگ داشتن و خانم و آقا حواسشون به بچه های من هم بود. یک بار هم یکی از دخترها برای بچه ها کادو گرفته بودن.
با یادآوری اون روزها اشک در چشمم حلقه میزنه.. . راستی چرا باید اونهمه سختی میکشیدم ؟؟؟
بی اختیار یاد این شعر میفتم :
در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود کان شاهد بازاری وین پرده نشین باشد....
بعضی وقتها که آدم به گذشته فکر میکنه و به شرایط اون موقع یه حس غم انگیزی بهش دست میده..
چقدر پسرت مسوولیت پذیر بوده.. آفرین
ولی خوبی زندگی به اینه که می گذره.. وقتی در عمق زندگی هستی و درگیرش همه تلاشت اینه که بتونی بیرون بیایی ازش..
بله غم انگیزی اون شرایط بعد از اینکه پشت سرشون گذاشتی یک غم خاصی هست غمی توام با حس شکرگذاری و رضایت از با موفقیت سپری شدنش.
پسرم واقعا مسول هست. با وجود سختیهایی که پا به پای من کشیدن ولی رضایت کامل توام با قدرشناسی دارن و همین من رو راضی میکنه. امیدوارم خودشون هم پرتلاش و جدی باشن برای رسیدن به اهدافشون.
منم وقتی یاد یه روزایی تو گذشته میفتم از ودم متعجب میشم که چطور اونجور زندگی کردم؟اصلا چرا باید اینهمه سختی می کشیدم؟چرا تحمل میکردم
بله آدم وقتی داخل گود مشکلات هست از عمق مصیبت خبر نداره البته شاید به خاطر همین هست که آدم از تلاش مایوس نمیشه