بی خیال .... تنهایی را عشق است .....

با توجه به بزرگ شدن بچه ها مدتها بود فکر تنهایی ذهنم رو به خودش مشغول کرده بود از طریق یک سایت دوست یابی که مرتب برام ایمیلش میومد و بعد تلگرام  با آقایی آشنا شدم که چند سال بود از همسرش جدا شده بود مدتی با خانمی دوست بوده و چند ماهی بود که اون خانم هم ازدواج کرده بودو رفته بود . با اصرار اون آقا در پارکی در تهران قرار گذاشتیم و در همون برخوردهای اول ایشون اصرار  عجیبی برای گرفتن دست من داشت و این رفتار برای من بسیار عجیب و غیر قابل هضم بود. اینکه دست کسی رو بگیریم ناشی از محبتی عمیق باید باشه  و من مونده بودم که این محبت بر چه اساسی ایجاد شده آخه آدمی که هنوز طرف مقابلش رو نمیشناسه اصلا نمیدونه آیا این رابطه ادامه خواهد  داشت یا نه چه محبتی میتونه در دلش ایجاد شده باشه . واقعا موندم که آیا این آقا اصلا براش فرقی میکنه که چه کسی طرف مقابلش هست یا فقط یک جنس مخالف براش کافی بود؟  قطعا هر زن دیگه ای بود برای اون فرقی نمی کرد  ؟  

واقعا چرا مردها از زن فقط جسمش رو میشناسن و چطور  با این جسمی که در اون  روحی وجود داره که ممکنه  دنیایی تفاوت با افکار اونها داشته باشه  میتونن ارتباط برقرار کنن؟

خلاصه این برخورد حسابی خورد تو ذوقم اصلا از خودم بدم اومده بود که چرا قبول کردم  و بعد با خودم عهد کردم دیگه حتی از سر کنجکاوی هم سراغ سایتهای دوستیابی و امثالهم نرم و به قول معروف بیخیال  .... تنهایی را عشق است ......