زخمهای چرکین بر چهره جامعه

امروز از صبح رفتم دفتر و انجام یک کار تامین اجتماعی رو سپرده بودم یکی از همکارها تو کارخونه انجام بده رفته تامین اجتماعی و مسئول مربوطه کار رو انجام نداده زنگ زدم میگن خانم ما ایشون رو نمیشناسیم و.... میگم اون فقط فرم امضا شده برای تقسیط بدهی آورده کاری به شناختن و نشناختن شما نداره نامه با مهر و امضا شرکت هست  خوب کارش رو انجام بدید اول قبول نکرده و قرار شده خودم برم بعد از اینکه تلفن رو قطع کردم و آماده شدم برم همکارم زنگ زده که انجام شد .....

از صبح به خاطر این بحث و کشمکش اعصابم خورد بود  گرسنگی و ضعف هم مزید بر علت  شده بود . این روزها هم فشار کارهام زیاده ، یک قراردادسنگین و پرمسئولیت هم ذهنم رو به شدت درگیر کرده و تو برزخ چه کنم چه کنم هستم گاه میگم طمع رو بزارم کنار و قرار داد رو قبول نکنم .  قرارداد مربوط به  کار تنظیم لایحه دفاعیه برای بدهی حسابرسی تامین اجتماعی یک شرکت  هست .....

ممیزی یکی از شرکتها هم در حال انجامه و دارم مدارکش رو تکمیل میکنم و امروز بعد از ظهر دیگه هیچ رمقی برام نموده بود دم افطار تو مسیر برگشت مرد بلال فروش زیر پل که هیچ دندون سالمی تو دهن نداره رو در حال خوردن دونه های بلال نگاه میکنم و دستفروشهای اطراف خیابون و زن معلولی که رو ویلچر در حال گدایی هست راستی اینها زخمهای عمیق روی پوست شهر و جامعه هستن یا وجود اونها هم برای جامعه لازمه ؟؟؟

ذهنم درگیره چراسهم بعضی سختی و مصیبت و سهم عده ای رفاه و آسایش هست ؟؟؟