امروز با شنیدن خبر فوت یکی از اقوام آماده شدم که برای مراسم تشییع به بهشت زهرا برم ماشین رو که روشن کردم اومدم ضبط رو روشن کنم به خاطر روز وفات منصرف شدم رادیو رو روشن کردم نوحه یک مداح رو پخش میکرد مشمئز کننده بود رادیو رو خاموش کردم دلم نوحه خوب میخواست یاد مداحیهای معروف در اون مسجد یزد افتادم کاش سی دی اون رو داشتم یا سی دی نوحه بنیامین رو به هر حال بعضی روزها آدم از نوحه لذت میبره انگار از انرزیهای منفی تخلیه میشه .....
تو مراسم تشییع هم با شنیدن نوحه مداح و اینکه نقل قول از امام صادق میگرد که وقتی چهل مومن شهادت بدن که ..... و برای همین شهادت از حاضرین خواست دستهاشون رو بالا ببرن ..... در عین متاثر بودن بابت فوت مرحوم و همدردی با بازماندگانش احساس میکردم چقدر از این نظر "مداحی مناسب و مترقی " کمبود داریم .........
عین این احساس رو دو سه هفته قبل موقع مراسم سالگرد مادرم داشتم ......
کاش میشد تحولی در این مراسم ایجاد کرد .......
سلام صفا جان انشاله که به شادی بری بله خوب اینها هم سعی میکنند کارشان را درست انجام بدهند که همانا گریه یمردم را در اوردن ............هر کسی به شیوه ای نان میخورد ....وای از این نان
بله امان از این نان..... هرکه شیران را کند روبه مزاج احتیاج است احتیاج است احتیاج..... ولی میشه نوحه و مداحی رو واقعیتر انجام داد تا بار فرهنگی بیشتری داشته باشه ..... من در جایی وقایع عاشورا رو میخوندم به دور از غلو و بزرگ نمایی و بارها اشکم سرازیر شد .... البته اینها کارهای مخاطب پسند هست و تا زمانیکه اشک و آه این محافل وجود داره بازار اونها هم گرم خواهد بود...
من سخن رانی دوست دارم ولی مداحی نه
مخصوصا مداحی ایی که موقع سرو نذری شروع می شود
و آن مداح هایی که فکر می کنند نذری ارث پدرشون است میکروفن را چسبیده ول نمی کند
موقع سرو نذری که اصلا نه با مداحی موافقم نه با سخنرانی ولی واقعا با بعضی از مداحیها احساس سبک شدن و خلسه بهم دست میده مثلا یک زمانی عاشق مداحیهای آهنگران و اون مداح جنوبی بودم (اسمش یادم رفته ) و همیشه عاشق مداحیهای ترکی هستم مداحیهایی سوزناک که بی اختیار اشک از چشمانم سرازیر میشه...